Voor Altijd Nabij

Mijn moeder en ik zijn drager van het Lynch-syndroom. Een erfelijke aandoening waarbij er een verhoogde kans is op meerdere soorten kanker. Door het dragen van dit gen word ik jong geconfronteerd met de eindigheid van het leven.

Mijn moeder was 40, ik was 5. Ze had baarmoederkanker en de artsen zeiden dat ze nog 3 weken tot 3 maanden te leven zou hebben. Uiteindelijk hebben ze haar hele baarmoeder er uitgehaald en heeft ze het overleefd. Sinds 2 jaar heeft mijn moeder voor de vierde keer kanker, dit keer galwegkanker. 2 geleden zeiden de artsen dat ze maximaal een jaar te leven zou hebben. Het jaar was een rollercoaster, de ene week goed nieuws en de andere week slecht nieuws. We praten veel over de dood, over doodsangst en hoe doodsangst soms gelijk ligt aan levensangst.

Met dit fotografie project maken wij de dood bespreekbaar en gaan wij de confrontatie aan met de eindigheid van het leven. Zo zoek ik een manier om te dealen met de angst om mijn moeder te verliezen. Samen maken wij herinneringen om deze donkerte onder ogen te komen. De waardevolle tijd die wij met elkaar doorbrengen brengt ons nog dichter bij elkaar. Hoe gaan wij om met het leven, wanneer de dood om de hoek komt kijken? Wat is de invloed van de nabije dood op mijn moeder en onze verbinding?